Το τριήμερο στο χωριό αποδείχθηκε τελικά εξαιρετικά επικίνδυνο για την σωματική μου υγεία. Έχοντας καταναλώσει μία ολόκληρη προβατίνα στα κάρβουνα και έχοντας πιει μια σκάφη κρασί τίγκα στα γράδα είδα την πίεση μου να κάνει μπλακ τζακ και τη χοληστερίνη μου να συναγωνίζεται τις τιμές των spreads.
Η φτώχεια όμως ως γνωστόν θέλει καλοπέραση και εγώ περικοπές στο φαΐ και στο πιοτό δεν κάνω. Άλλωστε είχα σκοπό κατά την επιστροφή μου στο κλεινόν άστυ να συμμετάσχω κι εγώ στον Μαραθώνιο με την ελπίδα και την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να αποβάλλω όλη αυτή την κραιπάλη και την κρασοκατάνυξη του τριημέρου και γιατί όχι και τη μισή προβατίνα που είχα μανιωδώς καταβροχθίσει.
Τα σχέδιά μου όμως ματαιώθηκαν μόλις πληροφορήθηκα ότι ο πρωθυπουργός μας, το καμάρι μας, αυτό το λεβεντοπαλήκαρο ο Γιώργης, που εσχάτως έχει βαλθεί να με κλείσει στο Δρομοκαϊτειο, θα έτρεχε κι εκείνος ως σύγχρονος Φειδιππίδης. Που να τον συναγωνιστώ εγώ ο έρμος αυτό τον ογκόλιθο. Που πας ρε Καραμήτρο σκέφτηκα..κι έκανα στη μπάντα. Χτύπησα έξι σόδες και άραξα στο σπίτι, αφήνοντας το μήνυμα της νίκης που θα έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα, στα στιβαρά μπράτσα του Γιώργου, που ντυμένος ως μαυροφορεμένη μουστόγρια μου θύμισε έντονα ξεπεσμένη καραφλή αθλήτρια της αεροβικής ή ακόμα χειρότερα διεμφυλικό λάινσμαν.